Tijden van schaarste verandert ons allemaal. Bij Lelie zorggroep is dat niet anders. Met Lubert Bosman, regiomanager van de zorggroep, praten we over de transitie van zorgen voor naar zorgen dat naar zorgen met. Hoe dagen zij medewerkers uit, maar betrekken zij ook cliënten, hun mantelzorgers en andere partners om na te denken over wat iemand nodig heeft om een goed leven thuis te hebben als hij hulpbehoevend is.

Lelie zorggroep is een grote landelijke Christelijke VVT-zorgaanbieder met veel extramurale teams. Lubert is regiomanager in het gebied rondom Kampen, waar Agathos hulpverlening en Curadomi thuiszorg (beide onderdeel van Lelie zorggroep) de zorg en hulpverlening bieden. “We zijn een snel lerende en snelgroeiende organisatie,” vertelt hij, “Met het kersverse managementteam dat zes jaar geleden startte lag er de noodzaak om te onderzoeken waar we konden versnellen. Virtuele thuiszorg kwam op ons pad. We creëerden een mandje met applicaties en middelen zodat mensen langer zelfstandig thuis kunnen wonen en minder afhankelijk zijn van professionele zorg. Dat vond de zorgverzekeraar natuurlijk ook interessant en we wisten: als de zorgverzekeraar het vergoedt, kunnen we onze zorg opschalen.”

Cliënt helpt mee ommekeer te maken

Er werden keiharde afspraken gemaakt, ook met leveranciers. “Met Mobile-Care is in co-creatie een pilot uitgerold over alle teams. Waarbij we ons natuurlijk wel afvroegen hoe we het geïmplementeerd zouden krijgen. Dat lukt nooit vanuit het management alleen. Onze innovatieadviseurs speelden hierin een belangrijke rol en per team hebben we een kartrekker aangewezen en geschoold,” vervolgt Lubert. In totaal ging het om veertig teams met elk tussen de twaalf en twintig medewerkers. “Ook de cliënt hielp onze zorgprofessionals de ommekeer te maken. Dat werkte erg motiverend. Het gaat ook om vertrouwen. Een cliënt zei letterlijk: ‘Dankzij de signalering in de douche, kan ik zelfstandig douchen en als ik uitglij, zijn jullie in de buurt.’ Nu is virtuele thuiszorg opgenomen in onze normale bedrijfsvoering. Er zijn verschillende producten opgenomen. Van medicijndispenser, polshorloge dat vitale functies meet tot verschillende vormen van alarmering. Nieuwe cliënten worden makkelijk gekoppeld aan het zorgsysteem. Doordat we zorg afschalen, kunnen we meer nieuwe cliënten aannemen. Meer dan de helft maakt momenteel gebruik van virtuele thuiszorg.”

Alarmering om niets

Vooraf had Lelie zorggroep wel wat vraagstukken: hoe werken de apparaten, zijn ze op tijd, wat als het niet werkt, wie is verantwoordelijk? Lubert: “Zo’n traject vergt veel doorzettingsvermogen bij leidinggevenden én zorgprofessionals. Mobile-Care faciliteert hierin. Een grotere uitdaging was hoe we ouderen met die hulpmiddelen leren omgaan. Het vergt geduld. Met het droppen van een iPad ben je er niet, je moet veel uitleggen. En ja, we krijgen ook wel eens een alarmering om niets. Maar elke alarmering nemen we serieus en volgen die op. Die moet geborgd zijn. We leggen veel autonomie terug bij de cliënt en bespreken vooraf hoe we zorg op afstand verlenen waarbij de cliënt wel volle ondersteuning ervaart en zich veilig voelt.”  

Ouderen verzorgen is taak gemeenschap

Lelie zorggroep blijft haar medewerkers uitdagen. “Het kan ook niet anders,” weet Lubert, “We komen handen te kort. Maar het blijft altijd maatwerk. Wanneer is fysieke zorg nodig en wanneer gaat het om social talk, hebben mensen behoefte aan aandacht. En daarmee komen we meteen tot de volgende opgave voor de komende tijd: we moeten voorkomen dat virtuele thuiszorg contacten verschraalt en ervoor zorgen dat we ook informele zorg kunnen bieden. Uiteindelijk hebben we als gemeenschap met elkaar de taak om kwetsbare ouderen te verzorgen  en dan zullen we een beroep moeten doen op sociale contacten in de buurt. Techniek kan ook uithollen.”  

Informatie over de aanpak van virtuele thuiszorg is te vinden op: www.leliezorggroep.nl